सुनसरी । २७ वर्षीय मञ्जु सरदार दुई वर्ष कुवेतमा घरेलु कामदारको रूपमा बिताएर जब इटहरी फर्किइन्, उनीसँग धेरै योजना थिए—श्रीमान् र दुई छोरीसँग घुमफिर, दुई वर्षपछि घरमै मनाउने दसैँ, तिहारमा घर झिलिमिली पार्ने, लक्ष्मी पूजाको रङ्गोली बनाउने ।
सबै योजनाको केन्द्रमा एउटा सानो चाहना थियो—परिवारका चार जनाले एउटै छानामुनि सँगै बस्ने, सँगै हाँस्ने र सँगै खाने । तर त्यो सपना अधुरै रह्यो ।
गत भदौ २३ का दिन इटहरीमा भएको जेनजी प्रदर्शनका क्रममा प्रहरीको गोली लागेर उनका श्रीमान् मोहन सरदारको मृत्यु भयो । “म यति धेरै खुसीका साथ आएकी थिएँ, सोच्दै कि अब हामी सँगै समय बिताउँछौँ,” मञ्जु सम्झिन्छिन् ।
“बाबा कहाँ गयो?”
मञ्जु र मोहनकी दुई छोरी छन् । सात वर्षीय आरोही र पाँच वर्षीय आकृति ।
त्यो दिनदेखि उनीहरू बारम्बार सोध्छन्, “बाबा कहाँ गयो?”
“म त्यो प्रश्न सुन्न डराउँछु,” मञ्जु भन्छिन् । “के भनूँ ? सत्य भन्न सक्दिनँ । हामीले भन्यौँ—‘बाबा विदेश गएका छन् ।’ त्यसैमा उनीहरू अझै कुर्दैछन् ।”
दुई वर्ष मञ्जु विदेशमा हुँदा मोहनले नै छोरीहरूको हेरचाह गरेका थिए—बिहान चाँडै उठ्थे, पकाउँथे, विद्यालय पठाउँथे, अनि काममा जान्थे ।
सपना अधुरै रह्यो
मोहनको मजदुरी र मञ्जुले पठाएको पैसाले उनीहरूले सानो एक तले घर बनाएका थिए ।
घर अझै अधुरो छ—पर्खालमा पलस्तर छैन, रङ्ग लगाउन बाँकी ।
“हामीले योजना बनाएका थियौँ—म फेरि कुवेत फर्कन्छु, केही वर्षमा घर पूरा हुन्छ, छोरीहरूको पढाइ राम्रो बनाउँछौँ । तर त्यो सपना टुट्यो,” मञ्जु भन्छिन् ।
सरकारले मृतकका परिवारलाई क्षतिपूर्ति रकम दिइसकेको छ । “पैसा त पाएकी छु, तर त्यो पैसाले श्रीमानलाई फिर्ता ल्याउन सक्दैन, न त छोरीहरूको बाबालाई,” मञ्जु भन्छिन् ।
भविष्यको चिन्ता
एक महिनायता मञ्जु एकल आमा बनेकी छन् । “विदेश जान सक्दिनँ—छोरीहरूलाई एक्लै छोड्न मिल्दैन । काम पनि छैन । त्यो क्षतिपूर्ति सदासर्वदा टिक्दैन,” उनी भन्छिन् । “म सरकारसँग आग्रह गर्छु—हाम्रो जस्तो परिवारलाई रोजगारी र छोरीहरूको गुणस्तरीय शिक्षा सुनिश्चित गरिदियोस्। बस्, यही मेरो चाहना हो ।”
